ساعت دو بعدازظهر، دراز کشیده ایم روی چمن، دورتادورمان گل های درشت نرگس. باد که می وزد، شکوفه های صورتی و سفید درخت بالا سرمان رقص کنان می نشینند روی تن یا صورت. دوجهت برعکس هم دراز کشیده ایم، سرهایمان کنار هم است، پاهای او به سمت راست درخت، پاهای من به سمت چپ. قبلش رفته بودیم کافه کوچکی که تراسش داخل رودخانه بود. شراب مفصلی خورده بودیم، او سفید، من قرمز. باد موهایم را برهم زده بود، هربار که کشتی یا قایقی رد می شد، آب زیر پایمان موج می خورد و و خود را می کوبید به دیواره ی سیمانی تراس. صندل هایم را کنده بودم، پاها را گذاشته بودم لب سیمانی تراس و تکیه داده بودم به صندلی، گاهی سرنشین های قایق هایی که رد می شدند دست تکان می دادند، لبخند برلب برایشان دست تکان می دادیم.
او گفته بود حوصله داری برویم روی چمن دراز بکشیم یا نه. بی معطلی گفته بودم برویم، حالا میان اون همه گل نرگس و شکوفه های صورتی و سفید، ولو روزی زمین، در سکوت لذت می بردیم از آفتاب و سکوت این محله غیرتوریستی پرت آن سوی رودخانه شهر که هیچ توریست شاد وخندانی کشفش نکرده است تا از هیاهویشان سرسام گرفت. یکی از آن محله هایی که فقط اهالی شهر بلدند، منوی انگلیسی در کافه هایش پیدا نمی شود و می توان بی دغدغه ساعت ها ولو شد روی صندلی کافه ها.
این زن واقعا داره گریه می‌کنه.. خیلی جدی و تلخ.
پاسخحذفدرسته آقای نوروزی. شاید چون من هم روزها و شبهای زیادی اینطور جدی و تلخ پیش این دوست گریه کرده ام، یاد من افتاده است.
پاسخحذفچه دوستي داري تو
پاسخحذفچه خوش به حالت
گاهی آدم از خوشبختی هم گریه اش می گیره،خوش باشی همیشه.
پاسخحذفچه خوب که دور از خانه چنین دوستی اون هم غیر ایرانی داری که بتوانی پیشش خودت باشی.موهبتیه ...
پاسخحذفدر ضمن مکان رو هم خیلی خوب توصیف کردی ، به گمانم جای آشنایی آمد.
samin
"بی صداترین گریه ی منی بود که همیشه در سکوت گریه می کنم".عزيزدلم اين گريه ها كه بي دليل نيست چرا نوشتي بي دليل؟
پاسخحذف